Woordvoerders. Wanneer ze door hun bedrijven de arena vol hongerige journalisten in worden gestuurd, is dat doorgaans niet om te melden dat de baas het personeel op een Breugheliaans banket trakteert omdat de targets gehaald zijn. Neen, die ongelukkige pakkendragers moeten steevast slecht nieuws komen duiden – of beter: verbloemen.
Rond zo’n woordvoerder die een interview geeft, hangt een dreigend sfeertje. Je wéét dat de journalist de vinger op de wonde gaat leggen, en je vraagt je telkens weer af hoe de woordvoerder de aanval zal counteren: gaat hij rond de pot draaien? Uitbarsten in een betoog vol eufemismen om de waarheid toch maar niet te moeten uitspreken? Of kiest hij voor de ergste dooddoener van allemaal: “geen commentaar” en alle variaties daarop?
Zenuwslopend moet het zijn, om telkens weer te moeten brainstormen over de communicatiestrategie – want zo wordt dat zoeken naar eufemistische omschrijvingen in het jargon genoemd (en ik kan het het weten, want ik heb op een blauwe maandag nog in de sector gewerkt). Terwijl het toch zo veel makkelijker kan. Als woordvoerders nu eens gewoon de waarheid zouden spreken? De wereld zou er veel beter van worden. Zolang ze zwijgen over komkommers en sojascheuten dan toch.
