Welaan dan. De muziek van 2016 hebben we hier al gecoverd. Tijd voor de rest.
Gelezen
Eindelijk toegekomen aan Umberto Eco’s meesterwerk ‘De naam van de roos’, en meteen begrepen waarom dat boek een meesterwerk genoemd wordt. Tevens genoten van Patti Smith’s relaas van haar jonge jaren in de New Yorkse scene: ‘Just kids’. En ja, ook ‘Het Smelt’ van Lize Spit in sneltreinvaart uitgelezen. Al bleef dat, achteraf bekeken, toch wat minder aan de ribben plakken dan gedacht.
Gescrold
Op Twitter het Orakel van Merksen ontdekt, goed voor urenlang gniffelplezier – en soms ook voor tranen van het lachen. Idem voor De Saaie Tweeter, die zijn Twitteraccount intussen jammer genoeg heeft opgezegd. Gelukkig waren er nog de kantoorjungle-columns van Japke-d Bouma om dat hele vermaledijde internet wat op te leuken.
Bekeken
Canvas.be was mijn televisionele goudmijn van het jaar. Gold diggers van dienst waren Thomas Vanderveken en Alicja Gescinska, die steevast het allerbeste uit hun gasten wisten te halen in respectievelijk ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ en 
‘Wanderlust’. Wat waren Wim Opbrouck en Connie Palmen heerlijk interessante gesprekspartners.
Opbrouck koos trouwens voor een fragment waarvan ik kippenvel én een krop in de keel kreeg: Aretha zingt voor Carole King. “Die bontjas die op het laatst uitgaat, waarbij ze haar blote armen onbeschroomd laat zien”zei hij, “dat is een dikke opgestoken middenvinger naar de schoonheidsindustrie die vrouwen een ideaalbeeld opdringt.” Helemaal waar En zo mooi.
In de categorie film was ‘Youth’ (Paolo Sorrentino) een absolute topper en vond ik ‘Hail, Caesar!’ bijzonder vermakelijk – al was het alleen maar om Channing Tatum te zien tapdansen.
Beluisterd
Blij dat de radiodocu terugkeerde in de vorm van de Radio 1-podcast ‘Iemand’. Het verhaal van de Antwerpse Rosy beklijfde.
Verder ruilde ik Fried’l Lesage op zondagochtend steeds vaker in voor Pat Donnez, die op Klara iets diepzinniger gesprekken voert met zijn gasten in ‘Berg en dal’. Op datzelfde Klara wist Bent Van Looy me trouwens aangenaam te verrassen met zijn reeks ‘The original soundtrack’
Dat doet me eraan denken dat ik hierboven ‘Culture club’ rats ben vergeten te vermelden: samen met ‘Winteruur’ verantwoordelijk voor een verfrissende aanpak van cultuur en boeken op de televisie. Eindelijk!
