Gisteravond afscheid genomen van de Fishers, na een magistraal zesde en laatste seizoen van het onvolprezen Six Feet Under.
Ook de andere vijf seizoenen staan hier in de kast te blinken, en ik ben er best een aantal jaren zoet mee geweest. De Fishers vormden een leuk tussendoortje. Wanneer de 24-verslaving ten einde kwam, of wanneer we Desperate Housewives toch wel beu waren geworden en intussen ook wel genoeg seizoenen van The Sopranos gezien hadden, ja, dán was er nog altijd Six Feet Under.
Voor de ingenieuze plots moet je niet kijken. Neen, Six Feet Under gaat simpelweg over mensen. Mensen en hun relaties en hun emoties en geboorte en dood, en vooral: hun onmacht om daarmee om te gaan. Ja, natuurlijk wordt er ook gesekst en geblowd en gedronken en gevecht zoals in de meeste goede verhalen, maar steeds is er ook die diepere laag. Personages die je meezuigen in hun innerlijke leven, en zinnige dialogen uitspreken. Die hun onmacht soms zo overtuigend uitroepen dat het, in alle herkenbaarheid, bijna grappig wordt. De moeder die de dood van haar zoon niet kan plaatsen en vlak voor de begrafenisdienst aan de priester vraagt of God wel bestaat, en er quasi onmiddellijk aan toevoegt: “Well, if he does exist, then I think God is an asshole.” Waarop haar zuster de verbouwereerde priester de wenkbrauwen doet fronsen met een welgemeend: “Yes, I agree! God is a fucking asshole!”.
Ja, ik ga zeker alle seizoenen nog eens opnieuw bekijken. Maar eerst is er nog In Treatment. En True Blood. En The Wire. Ach, tijd tekort, sowieso.
