“Het Grote Niks in Hollywood”, zo betitelde een redactrice van De Standaard jou en je televisieprogramma eerder deze week. Ze catalogiseerde je programma daarmee in de rubriek “guilty pleasures”: shows die populair zijn bij het volk (en ook bij de intellectuelen, al willen die nooit toegeven dat ze kijken), maar verder niets te bieden hebben, behalve een weergaloze inhoudsloosheid.
Ik vond dat een beetje kort door de bocht gaan. Zelf ben ik niet te beroerd om toe te geven dat ik elke week trouw kijk naar “Astrid in Wonderland”. Ik koester namelijk een mateloze bewondering voor de manier waarop jij voor jezelf (én voor je broer, “de Lau”) een plekje hebt veroverd in het maffe celeb-wereldje dat L.A. heet. In tegenstelling tot vele anderen, ben ik zelfs bereid te geloven dat je “den John” oprecht graag ziet. Wat kan een vrouw zich immers nog meer wensen, dan een man die uitbarst in een goedgemutst “Darling! Thank you so much!”, wanneer je hem op zijn werk verrast met cupcakes, en die je er voortdurend aan herinnert hoe onweerstaanbaar sexy en grappig je wel bent? Dat hij daarnaast ook nog eens schatrijk is, waardoor jullie je een gezellig optrekje met zwembad in Beverly Hills kunnen veroorloven, is verder natuurlijk mooi meegenomen.
Ja, je hebt het mooi voor elkaar, meid. Op één ding na. Echte vriendinnen lijk je daar niet meteen te hebben. Er passeren wel eens wat van die blonde ambitious-types die best graag een keertje mee aan het zwembad komen liggen om roseetjes te drinken, maar daarmee ga je volgens mij niet je diepste zieleroerselen delen. Of wel? Zo’n soulmate, dat zou ik toch missen. Maar misschien ben ik gewoon te veel een nuchtere Belg om ooit te kunnen aarden in dat fake L.A. – nogmaals chapeau daarvoor, trouwens.
Het ga je goed, Astrid. Ik blijf kijken.
Veel liefs,
Floor
