Gisteren gaf het televisietoestel de geest. Van de ene seconde op de andere kwam er een gele gloed over het beeld. Alles wat wit hoorde te zijn, werd plots geel. Na een paar minuten groen. Na tien minuten volledig zwart. Het ding een ferme peer op z’n appel geven, de aloude methode, bracht dit keer geen soelaas.
Frustratie maakte vrij snel plaats voor berusting. Zo zen zijn we inmiddels wel geworden. De wijsheid om te aanvaarden wat je niet kan veranderen, of zoiets.
Thans is de allereerste televisieloze avond een feit. Een avond die we aangenaam doorgebracht hebben in het radiofone gezelschap van Koen Fillet en Marc Didden (niemand die mooier over muziek kan lullen dan Marc Didden, met zijn heerlijk hoge stemtimbre), verder ook een stapel Humo’s (wat blijft ‘Hemel & Hel’ toch een heerlijke rubriek, vooral wanneer Herman Koch daarin zijn zegje mag doen), de verzamelde columns van Remco Campert (een ontdekking, want wat schrijft die man heerlijk toegankelijk en diepgaand tegelijkertijd), een glas witte wijn, zalm en spinazie, gin-tonic en een fleece dekentje.
Eens kijken hoe lang we dit kunnen volhouden. Misschien moeten we onszelf wel toestaan om nog dvd’s te kijken op de laptop. We zouden HBO weleens heel erg kunnen beginnen missen.
