En ik maar denken dat ik zo soepel was als Steffi Vertriest op een goeie dag. Viel dat even tegen.
‘Stijf, hè?’
– ‘Goh. Blijkbaar wel, ja.’
De Thaise masseuse vond mij dus stijf.
Ik, die geen dag begin zonder eerst in Neerwaartse Hond, Plankhouding en Boomhouding te hebben gestaan. Ik, die de dag soms zelf durf afsluiten met een Eenbenige Neerwaartse Hond! Ik, die mezelf meerdere keren per week te pletter buig in alle mogelijke richtingen! Alle vinyasalessen nog aan toe zeg.
Het moet zijn dat yoga (en wandelen; ik doe bijna alles te voet in ‘t stad) nogal belastend is voor de benen. Want toen ze mijn bovenbenen onder handen – of beter, voeten – nam, dacht ik even dat ik door het plafond zou gaan. En niet omdat ik een staat van levitatie bereikt had.
‘Lang geleden?’
– ‘Goh, ja. Minstens een jaar.’
‘Eén keer per maand een massage nemen zou goed zijn.’
– ‘Ja, dat snap ik.’
Met haar voet duwde ze op de binnenkant van mijn dij.
Nog eens.
En nog eens.
En nog eens.
Zelfs wat harder nu.
Daar kwam het plafond weer in zicht.
‘Harde benen, hè?’
– ‘Goh. Blijkbaar wel, ja.’
