Voor het eerst sinds lang worden we nog eens getrakteerd op een échte zomer, en het doet me de hele tijd al denken aan dat citaat van W.F. Hermans, dat in feite niets met de zomer te maken heeft maar gaat over het schrijven van goede fictie: “Er mag geen mus van het dak vallen zonder reden.”
Als er dezer dagen mussen van de daken vallen, dan hebben die daar zeker een goede reden voor. Hoe heerlijk, die hitte.
Ik wil het grijpen, dat zomergevoel. Het omarmen en het nooit meer loslaten. Die paar weken op een jaar zijn zo kostbaar, want voor je het weet, worden de avonden weer donkerder en vallen de bladeren van de bomen. Niets doen is zoveel leuker wanneer de zon je daarbij de hele dag lang vergezelt, en ook boeken lezen gaat me veel makkelijker af in een ligstoel aan het water dan in de fauteuil bij de open haard.
Zomers laten overgetelijke herinneringen na. Van de winters ben ik altijd simpelweg blij dat ze voorbij zijn.
