Plaats: het terras van den Hopper. Met uitzicht op die rotonde waar patsers graag vier keer na elkaar passeren in hun Porsche décapotable.
Rechts van mij: man met vier gekleurde armbandjes rond zijn pols (souvenirtje van Bodrum of Rimini?) en diens vrouw, met kort zwart haar en verder weinig poespas om het lijf. Ze drinken witte wijn.
Links van mij: man alleen, donker lichtgrijzend haar en gebronsde huid. Hij drinkt rosé.
Blikschade
Plots: een klap. Alsof iemand een pallet vol zwaar gerief laat vallen. We kijken allemaal om, in de richting van het lawaai. Vlak naast het terras van Burgers & Booze blijkt iemand zijn geparkeerde auto achteruit in plaats van vooruit gereden te hebben. Er zijn geen gewonden gevallen. Er is zelfs (relatief) weinig blikschade.
De man met de vier gekleurde polsbandjes: “Allez naa, oe doede dà?”
Zijn vrouw: “Al een chance dat er niemand gewond geraakt is, èj zeg.”
De man alleen: “Het zal precies nog meevallen.”
Ik: “Welja, dat denk ik ook.”
Ramptoerist
Ik ga zitten, neem mijn krant opnieuw ter hand. Ik probeer een ober te wenken, die vervolgens de straat oversteekt.
De man alleen: “Dieje garçon werkt hier niet. Dat was maar een ramptoerist.”
Ik: “Ha, ik dacht al: waarom loopt die nu weg?”
Ik glimlach naar de man alleen, lees nog wat voort, bestel een bruiswater (bij een ober die wél in den Hopper werkt), betaal de rekening en loop snel nog even naar de wc. Wanneer ik buitenkom, wandel ik rechtstreeks naar m’n fiets. Terwijl ik het slot openmaak, staat de man alleen plots achter me.
“Ik had uw plek vrijgehouden. Er wilden mensen komen zitten. Maar ge gaat er dus gelijk vandoor?”
-“Eh, ja. Maar toch bedankt. Dat was heel vriendelijk van u.”
“Gij komt hier wel vaker, hè?”
– “Goh, eigenlijk niet. Alleen wanneer ik in de buurt ben.”
“Awel ja, ik heb u hier toch nog al gezien.”
– “Ze hebben dan ook een schoon terras.”
“Zeker. De moeite om tot hier te komen.”
– “Absoluut. Allez, salukes dan eh. Tot de volgende!”
“Ja. Salukes.”
