‘Zouden ze dan geen Nederlands kunnen lezen?’, vroeg De Verloofde zich hardop af.
Hij had het over de fietsers.
De fietsers die de borden ‘verplicht voor voetgangers’ in onze straat, die op dit moment een bouwwerf is, simpelweg negeren. Het zijn van die blauwe gebodsborden, waarop een volwassen figuur staat afgebeeld met een kind aan de arm.
Dat zijn niet de enige borden die de straat op dit moment sieren. Er zijn ook nog borden waarop ge ‘FIETSERS AFSTAPPEN’ kunt lezen. In capslockletters, op een rode achtergrond. Ge moet al blind zijn om dat níét te zien.
Maar het is natuurlijk geen kwestie van niet zien. Het is een kwestie van niet willen zien. Moedwillig negeren dat ge verplicht zijt om gedurende een paar honderd meter uw luie reet van uw fiets te halen en de rest van uw weg te voet af te leggen, met uw fiets aan de hand. Al kunt ge ook gewoon de omleiding volgen, natuurlijk. Het blokje omrijden? Ho maar. Dat is blijkbaar te veel gevraagd. Is daar ooit al iemand van gestorven misschien?
‘Ik wijk niet voor die fietsende malloten, hoor’, verkondigde De Verloofde stellig.
– Dat begrijp ik, schatje. Maar uw principes …’
‘Al zeker niet als ze zo’n vierkanten knapzak op hun rug torsen!’, ging hij onverstoorbaar verder.
– ‘Tuurlijk niet, schatje. Maar wat ik dus wilde aanstippen: noch die Deliveroo-koerier noch die bakfietsbobo deelt uw principes.’
‘Ge bedoelt dat ze de wegcode niet respecteren?’
– ‘Welja, dat bedoel ik.’
‘Maar dat is verplicht!’
– ‘Dat weet ik. Maar het is net zoals hier in ‘t Stad op het fietspad rijden in de verkeerde richting: wij zijn de 1 procent die de wegcode respecteert en dat níét doet. Ge moet u afvragen of ge écht energie wilt steken in het overtuigen van die andere 99 procent, die dat als volkomen normaal beschouwt.’
‘Maar wat zij doen, is verboden.’
– ‘Dat weet ik, schatje. Misschien moet ge, zoals ik, wat vaker wandelen in plaats van fietsen. Bespaart u een hoop ergernissen.’
‘Maar fietsen gaat sneller.’
– ‘Dat weet ik, schatje.’
