Een ijkpunt

Ik was vergeten dat het altijd waait boven de rivieren. Dat extra truitje in de tas kwam dus van pas, gisteravond.

“Onze jaarlijkse afspraak hier in Den Haag begint stilaan een ijkpunt te worden”, mijmerde iemand van het gezelschap en hij had gelijk.

Sinds wij drie jaar geleden afstudeerden als eerstegraadsbevoegde docenten klassieke talen aan de VU in Amsterdam, kwamen we ieder jaar één keer opnieuw samen. In de eerste week van juli. Om een hapje te eten, wijn te drinken en daarna naar de eindejaarsvoorstelling van de dansers in de School voor Jong Talent te gaan kijken, waar één van ons lesgeeft. (Ja, in tegenstelling tot in België kan je in Nederland een kunstopleiding wél combineren met algemene vakken op ASO-niveau, zelfs met Latijn en Grieks. Mooi vind ik dat.)

Mensen die je maar één keer per jaar ziet, vormen een spiegel waarin je ziet hoezeer je veranderd bent op die twaalf maanden tijd. Ging het gesprek vorig jaar nog voornamelijk over de lessen, de Romereis en het eindexamenonderwerp, dan ging het nu toch veel meer over schoolbeleid, onbekwaam management en werkdruk. Amper een jaartje ouder, en de accenten verschuiven al.

Nog een geluk dat de pompoenrisotto onveranderd op de menukaart van Het Pleidooi blijft staan.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like