Die ochtend in de rugschool

Ik vond Kurt vanaf de eerste minuut van onze kennismaking sympathiek.

Al was het maar omdat een mens tegenwoordig slechts zelden begroet word met een high five, en hij openlijk gniffelde om mijn verwarring daaromtrent.

Kortom, het ijs was meteen gebroken toen ik me voor een eerste sessie rugtraining bij Kine Kurt aanmeldde. Zo gaat dat wanneer ge halverwege de dertig zijt: uw rug blijkt dan plots zwak. Een hernia nabij zelfs.

Kurt had al gauw in de gaten dat hij aan mij een toegewijde en nieuwsgierige leerling had. ‘Ge hebt precies toch wat foute informatie gekregen’, merkte hij fijntjes op toen ik mijn bekken te ver naar voren kantelde. Waarop ik op zijn aangeven mijn best deed om mijn rug hol te maken – veel holler dan ik gewoon was te doen in de talloze danslessen die ik de afgelopen 25 jaar volgde.

Ja, het was me wat, die eerste sessie.

Ik had al snel door dat Kurt graag vertelt. Voornamelijk over de theorieën van zijn leermeester, de Canadese prof Stuart McGill. ‘Building the ultimate back‘, citeert hij dan. Of: ‘We are creating a buttless society‘ – doelend op onze onderontwikkelde bilspieren. ‘Floortje, als ik u nog één keer op dees manier voorover zie buigen, trakteert ge mij van ‘t weekend op nen Duvel’, sprak hij een keer half zwanzend, half serieus. Er zijn maar weinig mensen die mij Floortje mogen noemen. Eigenlijk geniet enkel De Verloofde dat privilege. Kurt trok gelukkig snel de conclusie bij de aanblik van mijn opgetrokken wenkbrauw en vragende blik. ‘Sorry! Een vriendin van me heet Floortje’, verontschuldigde hij zich.

Och. Niet erg, Kurtje.

‘Wanneer denkt ge dat ik klaar ben om opnieuw van jetje te geven in den bikram?’, vroeg ik langs mijn neus weg ergens halverwege mijn tweede reeks deadlifts. Wist ik veel dat ik met die vraag de doos van Pandora zou openen.

‘Yoga? Dat is niet goed voor u’, klonk het vriendelijk doch kordaat. ‘Gij moet werken aan uw stabiliteit, aan uwe core.’ Die core sprak hij uit op z’n Antwerps; de o klonk als het Engelse awe. ‘Weet ge wat nog iets voor u zou zijn?’, ging Kurt onverstoorbaar verder. ‘Crossfit.’

Als ik bij het horen van ‘Floortje’ nog maar één wenkbrauw optrok, dan trok ik ze nu allebei op. En wel zo hoog mogelijk.

Ik dacht meteen aan de koffiemomentjes die De Verloofde en ik al vaak deelden in de Caffènation in ‘t Groen Kwartier. Waar we steevast plaatsnemen op het terras, met zicht op de crossfitruimte ernaast. Ik dacht ook aan hoe wij daar steevast in ons vuistje zitten te lachen met die bende op beukende beats van Jos Vegas en Like Jos gewichtheffende malloten. Maar goed dat Kurt daar geen idee van had.

‘Allez jong? Niks voor u, crossfit?’

O neen, Kurt. Definitely niks voor mij, die crossfit.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like