We passeerden er tijdens het fietsen, en het was hoog tijd voor een terraspauze. Dus stapten we af ter hoogte van het Campinastrand, namen plaats op het vernieuwde terras van de campingcafetaria, en bestelden iets. Neen, Campari hadden ze niet. Gin evenmin.
“Maar we hebben wel Malibu”, sprak de ober, zichtbaar opgelucht. Dus werd het Malibu-ananas. En een Hoegaarden voor Het Lief. “Een witteke”, zo bestelt men dat in de streek waar hij vandaan komt – doelend op “een witteke van Hoegaarden” – en dat vroeg hij hier aanvankelijk ook. Daar is hij evenwel, na al te veel Brabants-Kempense spraakverwarringen, wijselijk mee opgehouden.
De Hoegaarden was goed koud en mijn Malibu-ananas kwam zelfs met een dekseltje, “tegen de wespen”.
In de tijd dat de winters nog écht streng waren, gingen wij wel eens schaatsen op de dichtgevroren plas van het Campinastrand. Het was van die tijd geleden dat ik er nog geweest was. Nostalgie.
Op het terras zaten ook wat campinggasten. Ik spotte een kind met een nektapijtje, en bedacht dat je voor dat soort onopzettelijke referenties naar de jaren tachtig toch wel echt op een camping moet zijn tegenwoordig.
Toen was mijn Malibu-ananas op en wuifde de ober ons uit met een welgemeend “tot de volgende zitting, hè!”.
Awel ja, we komen nog eens terug.
