“Zeg, Lief. Wat gaan we nu doen in september? Citytripje boeken of toch maar thuisblijven?”
– “Zegt gij het maar, Floor. Op reis gaan kost weer een flinke duit, hè.”
“Ja. En met die nief ramen die we besteld hebben … ”
– “Inderdaad. Klusjes genoeg te doen in huis, ook.”
“Zijn we het er dan over eens dat we van staycation gaan doen, dan?
– “Awel ja. Allez, ge bedoelt daar toch gewoon thuisblijven mee, hè?”
“Zijt maar zeker. Ik moet alleen wel volledig offline gaan tijdens die week.”
– “O ja. Gij zoudt anders nog in staat zijn om toch nog schrijfopdrachten aan te nemen, gij.”
“Klopt. Omdat ik het zo plezant vind. Maar deze keer ga ik niet in opdracht schrijven, beloofd. Alleen een beetje klussen, lang apertieven, en vooral veel boeken lezen. Zoals vroeger, toen we met het hele gezin naar Zuid-Frankrijk trokken. Ik las daar elke dag een boek uit. En zat ik door mijn eigen voorraad heen, dan begon ik aan de boeken van De Mama. Zo heb ik op mijn veertiende ‘De Verborgen Geschiedenis’ gelezen, van Donna Tartt. Kent ge dat?”
– “Zegt me niks.”
“Och. Dat boek is misschien zelfs een van de redenen waarom ik klassieke talen ben gaan studeren … Of neen, doe toch maar niet. Want dat gaat vooral over bacchanalen en veel drugs pakken. Maar kom, nog een voorbeeld van een boek dat ik op veel te jonge leeftijd las: ‘Het parfum’.”
– “O ja, dat ken ik. Dat is verfilmd, niet?”
“Ja, maar het boek is beter. Veel beter.”
– “Zeg, Floor. Ge beseft toch dat die tijd, van alleen maar boeken lezen aan het zwembad, nooit meer terugkomt?”
“Eh … Ge bedoelt het gevoel dat ik aan die zorgeloze gezinsvakanties in het zuiden koppel?”
– “Ja, dat.”
“Schuif eens wat op, Lief. Ik heb plots plaats nodig om mezelf te wentelen in zelfmedelijden.”
