Een cliché dat ik wel vaker te horen krijg, is dat van de Vlamingen die een zoveel rijkere woordenschat hanteren dan Nederlanders. Nou, denk ik dan (want intussen denk ik soms al in Hollandse termen). Toch niet zo wat roomijs betreft, hoor.
Eén van de bekendste Vlaamse ijsproducenten heet IJsboerke. Niet bepaald poëtisch. Ja, je hebt ook nog Carte d’Or. Maar die kozen blijkbaar liever voor een Franse naam. En vergis u niet: Australian Ice Cream heeft helemaal niets met Down Under te maken; dat is gewoon Belgisch. Ook wat smaken betreft voelde niemand blijkbaar ooit de behoefte om er wat schwung aan te geven. Vanille, aardbei, speculoos, tiramisu, dame blanche: what you see is what you get, bij ons in Vlaanderen.
Neen, dan liever de poëzie van de Nederlandse ijsfabrikant Hertog. Zij dichten hun roomijs namen toe als: Verdraaide Vruchten, Chaotische Choco, Krankzinnige Karamel, Stroopwafelfeest, Peren Droomijs, of mijn persoonlijke favoriet: Kersen Kadootje.
Toegegeven: al die alliteraties hebben een hoog Suske en Wiske-gehalte, en lang hebben ze er wellicht niet over gebrainstormd, maar marketinggewijs is het goeie zet. Die namen vallen op.
Toch heeft het bij mij maar één keer gewerkt. Want na twee happen van het Stroopwafelfeest kon ik de conclusie al trekken. Dat ijs van Hertog komt nog niet tot aan de enkels van Australian Ice Cream. Te veel suiker en te weinig room.
Ja, dat cliché van de Bourgondische Belg, dát klopt dus wel.
