Vandaag was de dag dat ik kuzu kocht in de natuurvoedingswinkel. Omdat ik erg verkouden ben (raar in deze tijd van het jaar, maar toch is het zo), en ik net in het boek “Pure kracht” van triatleet Dirk Baelus over macrobiotiek gelezen had dat het Japanse bindmiddel kuzu daar een goed en zuiver natuurlijk medicijn voor is.
Hij adviseert om “enkele brokjes kuzu te verkruimelen in thee of appelsap” en beschrijft het resultaat als een “lekker en supergezond drankje” – of iets wat daarop neerkomt, ik parafraseer het nu even.
Zodoende dus. Het werd veenbessensap omdat ik geen appelsap in huis had. Maar wat gaf die kuzu me daar een bitter smaakje aan, zeg. Supergezond, het zal wel. Maar lekker, niet echt.
Het moet zijn dat mijn smaakpapillen nog niet klaar zijn voor de macrobiotiek.
