Ze ontkurkte de fles met zwier. Daar had ze zo haar redenen voor:
“Mijn ex drinkt niet graag wijn. De dure flessen die hij van klanten cadeau kreeg, zijn hier dus altijd in de kast blijven staan. Tot vandaag, want nu is hij weg! Jullie zijn toch wijnliefhebbers, hè?”
Ze wachtte niet op een antwoord. Gedecideerd plantte ze twee wijnglazen voor ons neer. Van die veel te grote bokalen, waaruit je het laatste slokje wijn altijd op goed geluk in je keel moet mikken, hopend dat je de boel er niet naast giet.
“Kijken jullie maar eens naar het etiket, want ik ken niks van wijn. Is het goeie?”
Het etiket vermeldde een Franse bordeaux. Dat is een, euhm, klassiek wijntje. Denken wij. Tja, zoveel kennen wij er nu ook weer niet van, hoor.
“Jamaar jullie weten wat lekker is, toch? ‘t Is een fles van rond de veertig euro. Dat heeft hij er toen wel bij gezegd, geloof ik.”
O, maar in dat geval: ontkurken, die handel! Enfin, ge zijt toch zeker, hè? Gaat hij niet kwaad zijn dat ge die fles nu zonder hem opdrinkt?
“Maar natuurlijk gaat hij kwaad zijn. Razend, zelfs. Maar dat maakt het juist leuk. Ik ga hier extra van genieten, zie. Jullie toch ook?”
Plop, zei de stop. En wij, wij mikten juist.
