Het was vandaag weer tijd voor het jaarlijkse verplichte nummer, nietwaar?
Goh, ‘verplicht nummer’ klinkt wel érg pejoratief. Het jaarlijkse nieuwjaarsetentje met de schoonfamilie zie ik eerder als een kans om het nieuwe jaar in te zetten met een goede daad of twee, drie.
Lief zijn tegen tante X die al na haar tweede cavaatje lichtjes begint te lallen. Lachen met de flauwe moppen van het voltallige mannelijke tafelgenootschap. En doen alsof de sabayon die geserveerd wordt, even goed is als de sabayon die Het Lief maakt.
De sabayon was dus niet zo goed?
Laat ons zeggen dat de verhouding tussen de hoeveelheid vanille-ijs en de hoeveelheid sabayon, beter had gekund. Qua smaak zat het wél goed. Dat geldt overigens voor het hele menu.
We voelen een ‘maar’ opkomen.
Welja. De garnaalkroketten waren perfect. Maar dat garnituur van 1 citroenschijfje en 2 takjes gefrituurde peterselie was toch een beetje aan de zielige kant. Het hoofdgerecht – ‘melkvarken ‘Archiduc’ met kroketten’ – bevatte exact wat de omschrijving beloofde: royale stukken heerlijk zacht vlees met een lichtgerookte smaak, een flinke hoeveelheid champigonroomaus en 4 kroketten. Ik miste alleen wat groenten.
Hm. De sabayon-ijscombinatie bevatte vast ook geen frivool extraatje?
Neen. Hoe moeilijk kan het zijn om daar een muntblaadje over te draperen?
Kwam er dan wel wat lekkers bij de koffie?
Niks gezien.
Toch een beetje eindigen in mineur dus.
De locatie was wel idyllisch, hoor. Restaurant Nenuphar is gelegen aan de oevers van de Leie. Als je naar buiten keek, zag je joggers en wandelaars passeren.
En gelukkig was er nog een digestief bij nonkel D. thuis. Koffie met amaretto, of cognac. Een ambachtelijk gebakken koekje erbij.
O, en weet ge wat Nenuphar betekent?
Tip: het is géén antieke riviergod.
Geen idee.
Waterlelie.
