“Wilt ge misschien iets drinken? Koffie, of iets fris?”
Oh, wat had ik zin in een lekkere kop koffie. Alleen was het jammer dat ik vanuit de woonkamer geen zicht had op de keuken, en bijgevolg niet kon inschatten waar die koffie dan wel vandaan zou komen. Slappe, smaakloze Senseo is immers zo’n afknapper. Ik durfde het niet op de man af vragen, en besloot dan maar om de gastvrouw, die ik goed genoeg meende te kennen om te weten dat ze over goede smaak beschikt, het voordeel van de twijfel te gunnen. “Doe maar koffie.”
Ze was nog maar amper in de keuken verdwenen of ik hoorde het al. Het altijd nét iets te luide geronk van een Senseo-apparaat. Sommige mensen vinden het lekker (“Met die pads kan je eindeloos variëren in smaken!”), die Senseokoffie. Ik vroeger ook. Tot ik, op aandringen van Het Lief, ben overgegaan tot de aankoop van een espressomachine. Na de eerste degustatie van de koffie die uit dat wonderlijke toestel kwam, begreep ik dat Senseo werkelijk totaal geen uitstaans heeft met een à la minute uit echte koffiebonen bereide espresso.
Ons toestel is een rood designmodel van Illy. Omdat we vonden dat al die andere toestellen zulke lelijke bakken waren. Ja, als wij de snob uithangen, doen we het meteen goed.
Maar we lopen liever niet te koop met ons koffiesnobisme. Dus doen we af en toe alsof we die Senseo best te pruimen vinden. “Hm, ja, kan smaken hè, zo’n taske koffie. Mag ik de melk nog eens even?”
