Gij gaat precies nogal vaak met de collega’s op stap, hè Floor?
Klopt. Met de meiden zijn we verleden week naar Brussel getrokken om daar bij de Griek te gaan eten. Niet zomaar een Griek; dat kan ik u wel zeggen.
Dus geen blauw-witte tegeltjes en Ionische zuilen in het interieur? Oef.
Niets van dat alles. Strofilia is zelfs heel strak ingericht, met van die doorzichtige designstoelen en koele ledstrips. Niet echt mijn stijl, maar gelukkig was de zaal achterin – waar wij met z’n zevenen aan een ronde tafel mochten aanschuiven – wat warmer ingericht, met houten stoelen en tafels. Altijd fijn om aan een ronde tafel te eten. Ideaal voor mezze.
Mezze: da’s zoiets gelijk tapa’s, zeker?
Correct: een resem kleine gerechtjes om te delen. We hebben de chef laten kiezen en dat leverde een uiterst aangename selectie op van zowel vegetarische gerechten als gerechten met vis en vlees. Had ik nog nooit eerder geproefd: fava, een smaakvolle puree van gele spliterwten. Verder kwamen er vooral klassiekers op tafel: gegrilde calamares, moussaka, gehaktballetjes, aubergine uit de oven. En dan heb ik het nog niet gehad over de wijnen.
Ha! Ouzo gedronken?
Neen, dat lust ik niet. We hebben ons laten adviseren door de sommelier, die trots was op haar wijnkaart en graag uitleg gaf bij al die uitsluitend Griekse wijnen. De mousserende wijn die ze voorstelde als aperitief, viel erg in de smaak: fris, licht bitter en ietwat oranje van kleur. Deed me een beetje denken aan geuze.
Bah, geuze, zo zuur!
Ge moet dat leren drinken, hebben ze mij altijd gezegd.
Soit. Nog pluspunten voor Strofilia?
Ze zijn er perfect tweetalig. Bilingue comme on dit.
Ah. Comme les zosiaux chantent dans le bois.
Zoiets, ja.
