O, wat is het een feest om de essays van Joost Zwagerman over de Amerikaanse (pop)cultuur te lezen. Zijn beschouwingen over iconen als Michael Jackson en Prince zijn bijzonder meeslepend, en bovendien geschreven in een vloeiend proza waarin af en toe woorden opduiken die je moet opzoeken (temen, claque) of die anders gespeld worden dan je zou verwachten (‘epoche’ in plaats van ‘epoque’).
Hier en daar pent hij een zin neer die je ogenblikkelijk drie keer achter elkaar wil lezen, zoals deze, over Herman Brood:
“Brood is het wrede lot beschoren te zijn geboren in Nederland, moerasdelta waar de erecode der nurkse nuchterheid eeuwig geldig blijft en waar ieder subversief element door de fluwelen wurggreep van de schijnacceptatie binnen niet al te lange tijd wordt gereduceerd tot pittoreske dorpsgek.”
Na zo’n zin lees je verder. Je kan niet anders.
