Ik ga nog eens heiligschennis plegen. Door toe te geven dat ik me doorheen ‘Catcher in the rye’ heb moeten worstelen.
Werkelijk waar: worstelen.
Wat een ongelooflijke zaag is die Holden Caulfield, zeg. Joost Zwagerman spreekt nogal eufemistisch van een ‘naysayer’. Naar mijn mening zegt die Caulfield net iets te vaak nee om het plezant te houden.
Het zal ongetwijfeld Salingers bedoeling geweest zijn om die aversie voor zijn hoofdpersonage op te wekken. Dat zie ik wel. Ik ben niet voor niets blijven doorlezen. In elk hoofdstuk zitten minstens twee scènes waarbij ik dacht: “Straf, dat observatievermogen. Heel straf.”
Maar het blijft een gezaag. Van die Caulfield.
Desalniettemin ligt ‘Franny and Zooey’ wel gereed om gelezen te worden. Dus zo erg schenden we de Heilige Salinger nu ook weer niet.
