single-image

Koken met Knopfler

Er gebeurde iets met mijn hart toen David Piedfort de openingsklanken van ‘So far away’ aansloeg op zijn gitaar (een van de vele die hij zou omgorden, ik heb er minstens zes geteld).
Dat sprong op.

Naast mij zat ons moeder en aan haar uitbundige reactie zag ik dat het ook haar iets deed. Niet dat die specifieke song van Dire Straits ons zo beroerde, of een speciale betekenis heeft voor ons ofzo, neen, het was meer een algemeen gevoel dat zich doorheen het concert had opgebouwd en ik kan dat gevoel heel eenvoudig samenvatten als: nondedzju wat spelen die mannen góéd!

Ander hoogtepuntje: Piedfort die, nadat hij een rimpelloze versie had gespeeld van misschien wel de bekendste gitaarlick in de popgeschiedenis van de afgelopen vijftig jaar, want hij dateert alweer uit 1978, laconiek zei: ‘Zo, het geld-terug-momentje hebben we dan ook gehad.’ Hij wierp een dikke knipoog naar het publiek, dat hij consequent toesprak met ‘lieve mensen’.

Met die oprechte dankbaarheid voor hun publiek pakten de heren van Cooking with Knopfler die hele zaal in.

Niet alleen daarmee natuurlijk – ho maar Floor, nu doet ge die mannen schromelijk tekort!

Ook met hun virtuoze spel en met de bindteksten waarin Piedfort en zijn compagnon de route Bart Buls hun gedeelde liefde voor het oeuvre van Mark Knopfler benadrukten en de songs op deskundige wijze toelichtten (nooit geweten dat ‘Boom, like that’ over de oprichter van McDonald’s ging).

Ik ga eens zo’n melig woord gebruiken waarover ge doorgaans drie keer nadenkt vooraleer ge het neerpent maar fokkit: passie. Passie elk uur, meneer.

En dan zetten we nu ‘Brothers in arms’ nog eens op repeat.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like