De topfavorieten voor de MIA’s van dit jaar lieten hier zien waarom ze topfavorieten zijn.
Licht verbaasd waren we, toen we een troep meisjes van rond de twintig kruisten in de omgeving van de Lotto Arena. Ze droegen geen jas; ter bescherming tegen de kou sloegen ze hun armen dan maar om zichzelf heen. Eenmaal binnen begon het ons te dagen dat die meiden richting Sportpaleis trokken, naar Dimitri Vegas en Like Mike. Desillusie van de avond: Soulwax trekt dus niet plotseling een jong publiek aan.
Wij waren zestien toen de Gentse broers ‘Much against everyone’s advice’ uitbrachten. Op het moment dat hun drie drummers gisteravond de staccato beats van ‘Don you want to get into trouble?’ inzetten, bedachten we dat de Soulwax van nu in de verste verte niet meer lijkt op de Soulwax van toen, maar dat we dat ook niet erg vonden.
Newbeat en nostalgie
‘No drums, no synths, no fun without these things’ is nu het motto. Stephen Dewaele debiteerde het als eerste zin van de show, alsof hij wilde benadrukken dat we geen nostalgische trip moesten verwachten – zoals het publiek afgelopen zomer in Werchter dat nog wel leek te doen.
In de Lotto Arena zat de sfeer van in het begin beter: de mensen waren gekomen om te dansen en Soulwax had enkele gasten meegebracht om ons op te warmen. Joe Goddard van Hot Chip draaide een aangename houseset die lichtjes retro aanvoelde – mede doordat Danny Tenaglia’s ninetiesclassic ‘Music is the answer’ een rode draad vormde – en het duo Bolis Pupul (Boris Zeebroek van Hong Kong Dong) en Charlotte Adigéry (WWater) charmeerde met warme elektropop waarin hier en daar een resem blieps opdook die sterk aan de gloriejaren van de new beat deden denken.
Pantheon
Ook de broers Dewaele verwezen regelmatig naar het verleden. Er kwam een flard ‘Moskow diskow’ van Telex voorbij en uit het oude Soulwax-repertoire diepten ze een puntgaaf ‘Krack’ op. De zaal liet zich een eerste keer meeslepen, tot de boel mocht ontploffen.
Echt op stoom kwam de beatmachine met het drieluik ‘E-talking’ / ‘Miserable girl’ / ‘NY excuse’, waarmee Soulwax ons nog eens herinnerde aan hun onbetwiste plek in het pantheon van de vaderlandse elektrobelpop. Er ontglipte de anders weinig spraakzame Stephen zelfs een luide ‘yeah!’ bij de aanblik van het publiek dat almaar enthousiaster werd.
David Dewaele die op zijn knieën zat om kabels te verwisselen. Geluids- en andere technici in witte labojas die met een reserve-laptop kwamen aandraven. Stefaan Van Leuven die, wanneer hij zijn basgitaar niet bespeelde, een muur vol knopjes beheerde.
Weinig bands durven deze combi van analoge en digitale machinerie, gitaren en drie drummers aan. Kijk, zo gewend zijn we al aan het Soulwax-scènebeeld van een zwart-wit muzieklabo dat die drie drumstellen ons zelfs niet meer verrasten.
De topfavorieten voor de MIA’s van dit jaar lieten hier zien waarom ze topfavorieten zijn. Soulwax stond al op de bergtop, maar reikte met het album ‘From Deewee’ en de bijhorende tournee naar de sterren. Als we nu melig klinken, steken we het op die eerste kerstborrel van gisteren.
Soulwax * * * *
Gezien op vrijdag 22 december in Lotto Arena, Antwerpen.
Deze recensie verscheen op zaterdag 23 december 2018 in De Standaard.
