Rode catsuits, gitaren en hoeden

Toen ik drie weken geleden op Rock Werchter naar Dave Grohl en zijn gitaar stond te kijken, dacht ik plots terug aan MTV Unplugged. (En aan de wapperende krullen van Slash.)

Hoe Grohl tijdens die legendarische unplugged sessie dienstbaar zat te wezen achter zijn drumstel, terwijl Kurt Cobain zijn getroebleerde zelf was achter zijn microfoon en gitaar. Hoe Cobain het openingsnummer ‘About a girl’ aankondigde als ‘een nummer van onze eerste plaat, dat niemand kent’ – niet wetende hoe groot de invloed van zijn band en álle songs van Nirvana op de vele generaties na hem zou zijn.

Ik besefte plots hoezeer MTV mijn muzikale bewustzijn heeft beïnvloed.

Want het eerste waaraan ik dacht toen me gevraagd werd om Guns N’ Roses te recenseren op TW Classic, dat was Slash. Solerend in het zand voor dat witte kerkje, zijn gitzwarte krullen wapperend in de wind.  Als je voor één videoclip het epitheton ‘episch’ uit de bestofte kast der epitheta ornantia mag halen, dan wel voor ‘November rain’.

The Offspring? Hen associeer ik nog altijd met het hoogblonde piekjeshaar van zanger Dexter Holland in ‘Pretty fly for a white guy’. (Terwijl die ten tijde van ‘Self esteem‘ nog afrovlechtjes droeg, maar die clip kan ik me zelfs nauwelijks herinneren.)

Aerosmith? Alicia Silverstone natuurlijk, who else? Zo cool dat ze daar zit te wezen bij die tatoeëerder.

Bedankt, Beavis & Butthead

‘MTV was veel meer dan alleen muziek’, opperde collega S. toen ik haar vertelde over mijn MTV-epifanie op Rock Werchter. Vervolgens riep ze enthousiast uit: ‘Downtown Julie Brown!’ (U moet weten dat collega S. een veertiger is, en dus minstens een generatie ouder dan ik.)

‘Julie wíé?’, vroeg ik.

Julie Brown dus. Een van de eerste MTV-vj’s. Blijkbaar, want ik herinner me geen Julie Brown van Downtown. Qua MTV-gezichten springt er  in mijn herinnering maar één met kop en schouders boven uit, en dat is Ray Cokes. Een vakman die terecht navolging kreeg. Want aapten de Sean Dhondts en de Stijn Smetsen van deze wereld daarna op JIM en TMF niet vooral MTV Most Wanted na?

Collega S. had overschot van gelijk: MTV was inderdaad veel meer dan muziek. MTV was ook: The Grind (dansende jongeren op een strand), Celebrity Deathmatch (animatiefiguurtjes in klei die het tegen elkaar opnamen in de boksring), The real world (reality-tv avant la lettre), en niet te vergeten Beavis & Butthead. Ik vond ze destijds ergerlijk, die twee puberfiguurtjes. Maar ze waren wél verantwoordelijk voor de wederopstanding van Cher, en dat kan ik alleen maar toejuichen.

“So, er, Cher – uh huh uh – you into, er, young dudes?”

Ach, nostalgie kan zo schoon zijn. Daarom gooi ik er nog even 5 voor mij iconische MTV-videoclips tegenaan. Omdat het zo plezant is. En omdat Britney vandaag als Vegas-attractie nooit meer zo goed zal zijn als ten tijde van ‘Oops … I did it again’.

The Golden Age of Britney

De rode catsuit. De choreografie. De attitude.

Beyoncé avant Beyoncé

Ooit was Beyoncé lid van een meidengroep, hulde ze zich in roze rokjes en maakte ze clips die zich afspeelden in een kapsalon.

Bitterzoet met Richard Ashcroft

Hij schreef nadien nog tal van prachtsongs bij elkaar, maar wie vandaag Richard Ashcroft zegt, zegt The Verve. En wie The Verve zegt, zegt ‘Bitter sweet symphony’.

Ironisch met Alanis

Ze zal voor altijd de vrouw van dat ene succesalbum (Jagged little pill) blijven, maar hey, wij vonden haar acteerprestatie in Weeds ook best te pruimen.

De hoed en de moves

Jonathan Glazer regisseerde clips van Radiohead en Massive Attack, maar deze clip geldt toch min of meer als zijn visitekaartje. Eén man, één ruimte, spacy moves en bewegend meubilair. Hoed af.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like