Vuurwerk zonder vonken

Wat hadden we het graag zien gebeuren. Dat Justin Bieber, het door de oude rockgarde verguisde tieneridool en misschien wel de meest controversiële Pinkpop-headliner sinds Doe Maar in 1983 (dat toen met appels bekogeld werd door een clubje overtuigde haters), alle criticasters de mond zou snoeren door een wervelende show te geven van heb ik jou daar. Helaas.

De Biebs overtuigde het festivalpubliek in Landgraaf allerminst. Hij had nochtans meer dan genoeg vuurwerk meegebracht.

Justin Bieber Pinkpop
Foto: Raymond Lemmens

Maar wat heb je aan veelkleurig vuurwerk wanneer de artiest om wie het allemaal draait zo vlak is als het Vlaamse land en zo doods voor zich uit kijkt als een junkie met liefdesverdriet? Er viel weinig interessants te horen en te zien tijdens dit concert – al zullen de tienermeiden in de voorste publieksvakken dat tegenspreken, want daaruit weerklonk onophoudelijk gekir en gegil. Sommigen stonden dan ook al van ‘s middag te wachten aan de zijkanten van de Main Stage tot ze het plein op mochten. De vakken werden namelijk na elke band ‘leeggeveegd’, zodat niemand een hele dag lang in afwachting van Bieber op de eerste rij kon kamperen.

Houterig

Justin Bieber slaagde er één keer in om een ‘momentje’ te creëren, namelijk toen hij een akoestische gitaar omgordde en het door de alomtegenwoordige Ed Sheeran geschreven ‘Love yourself’ live zong. Dat live zingen was er namelijk niet altijd bij; hij deed zijn best, maar schakelde af en toe toch over op playback. ‘Maar dansen doet hij wél goed’, zo hoorden we de mama van een tienermeisje achter ons Biebers ondermaatse performance vergoelijken. Die had duidelijk nog nooit een getalenteerde danser-performer (Justin Timberlake bijvoorbeeld, of dichter bij huis: Loïc Nottet) bezig gezien. Bieber bewoog zich als een houterige Pinokkio, gehesen in een lelijk trainingspak bovendien. De massa stond erbij en keek ernaar. Tot de beat (eentje die klonk alsof hij zó uit de koker van Biebers maatje Martin Garrix had kunnen komen) van het pathetische ‘Children’ dan toch nog een bescheiden feestje op gang trok en de hits ‘Baby’ en ‘Sorry’ – die laatste song begeleid door een indrukwekkend vuurwerkspektakel – de fans enthousiast achterlieten. Door het groepje dertigers naast ons werd er toen al hardop uitgekeken naar afsluiter Martin Garrix: ‘Nu mag het échte feestje beginnen. Hé, wie gaat er bier halen?

Deze recensie verscheen op zondag 4 juni in De Standaard. Ik schreef ook een uitgebreide reportage over de ‘Bieber fever’ op Pinkpop en of die ook de muziekliefhebbers ouder dan twintig trof. (Niet dus.)

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like