Deze reportage verscheen op maandag 27 juni 2016 in De Standaard.
‘Het kleine broertje van Lowlands en de grote concurrent van Best Kept Secret’, zo werd Down The Rabbit Hole onlangs bestempeld in de Nederlandse muziekpers. Het concept van dit snelgroeiende festival (op drie jaar tijd ging het van 5.000 naar 20.000 bezoekers) is inderdaad vergelijkbaar met dat van Best Kept Secret: de locatie is een vakantiepark rond een meer, de focus ligt eerder op de beleving dan op de muziek. In de wandelgangen van de backstage klonk het dan ook sceptisch dat de twee gedoemd zijn om elkaar weg te concurreren. Dat moet de toekomst dan maar uitwijzen.
De aanhoudende regenval maakte de parkeerplaatsen rond het festivalterrein onbruikbaar. De organisatie schakelde bijgevolg pendelbussen in om de festivalgangers van Nijmegen-centrum naar vakantiepark De Groene Heuvels in Beuningen te brengen. Dat leidde op dag één tot lange wachttijden, maar op dag twee verliep alles vlot. Niemand die niet enthousiast in het konijnenhol dook.
En daar viel best wat te beleven, zij het soms meer naast dan op het podium. Op Down The Rabbit Hole kun je ’s ochtends een yogales volgen, in de namiddag een kuil graven (‘graaf eens een kuil en kom uit de put’), hoelahoepen of een vlot bouwen, en tussendoor proeven van oma’s stoverij, de fameuze Dutch Weed Burger of een heuse dinner show in de Kreeftkerk. Geen foodie die hier niet aan zijn trekken komt.
Wisselvallig
De randactiviteiten zijn minstens even belangrijk als de muziek, maar de drie podiumtenten stroomden toch regelmatig vol – met dank aan de regen. ‘Maar dan staan ze daar wat te kletsen, zonder écht naar de muziek te luisteren’, aldus een geërgerde muziekliefhebber, die en passant de ‘Belgische’ houding jegens muzikanten prees: ‘Jullie Belgen zijn tenminste stil tijdens een concert. Dat respect krijgt een muzikant in Nederland niet zomaar.’
We moeten hem gelijk geven. Zelfs headliner The National (***) slaagde er niet in om de volledige Hotot-tent bij de les te houden. Al kan dat ook te maken hebben gehad met hun wisselvallige set. Zanger Matt Berninger had, zoals wel vaker, wat tijd nodig om zijn draai te vinden. Uiteindelijk kwam het goed, maar het publiek scheen toch meer uit te kijken naar de schaduwheadliner die daarna in de Teddy Widder zou aantreden: de Australische dj Flume. (Mocht u zich afvragen waar die rare podiumnamen vandaan komen: de Hotot, de Teddy Widder en de Fuzzy Lop zijn vernoemd naar konijnenrassen.)
Thuismatch
Nee, in de Hotot moest je niet zijn voor memorabele momenten. De shows van Charles Bradley (***) en Lianne La Havas (***) misten de warmte die ze in een knusse concertzaal wél opwekken. En dan spreidde Bradley tenminste nog wat soulpower tentoon. La Havas zong uitstekend en maakte indruk met een stel prachtsongs (onder meer het door Jamie Lidell geschreven ‘Green & gold’ viel in goede aarde), maar verzandde desalniettemin in een braafheid die je – met een beetje slechte wil – als saaiheid zou kunnen bestempelen.
Dé uitschieter van zaterdag was zonder twijfel De Staat (****), de enige band die erin slaagde om de ‘hot’ terug in de Hotot te brengen terwijl het buiten pijpenstelen regende. De bandleden zijn Nijmegenaren, dus ze speelden een thuismatch. En sinds de videoclip van ‘Witch doctor’ viraal ging (met die akelige virtuele mannetjes die in een kring rond zanger Torre Florim hossen), is De Staat aardig op weg om de volgende Nederlandse stadionband te worden, Kensington achterna. Beastie Boys, De La Soul, Urban Dance Squad, maar dan met wat vette gitaarlicks eroverheen: dat is De Staat. Een strakke sound, noemen ze dat in Holland.
Poëtische PJ Harvey
Terwijl Best Kept Secret volgens een Nederlandse collega met enige zin voor overdrijving ‘een Vlaams feestje aan het worden is’, vinden Vlamingen de weg naar Beuningen vooralsnog minder makkelijk. Helemaal onlogisch is dat niet. Het is een flink eind rijden en voor de affiche moet je het niet doen. Afgezien van The National kun je veel bands die op Down The Rabbit Hole stonden ook op Rock Werchter zien. Maakten hier alvast diepe indruk: de immer poëtische PJ Harvey en de Ierse folkzanger en ex-frontman van The Frames, Glen Hansard. Zo weet u meteen waarnaartoe volgende week.
