Future Islands grabbelde gretig in de eightieston en combineerde een totale fysieke overgave met frivole synthdeuntjes en nummers die erg inwisselbaar leken.
Zijn bezwete houthakkershemden, unieke zangstijl en gekke danspasjes leverden de frontman van Future Islands onderhand een cultstatus op. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Samuel Herring het vrijdagavond meermaals op een grunten zette, en niet naliet zich af en toe als een gorilla op de borst te kloppen om zijn goudeerlijke lyrics kracht bij te zetten.
Dat grunten blijft een tikje bevreemdend: we associëren die manier van zingen meer met metal dan met de newwave 2.0 waarin Future Islands zich nu al vijf albums lang bekwaamt. En dat dansen? Het hoort bij Herrings performance. Zoals het publiek van wijlen Charles Bradley verwachtte dat hij vroeg of laat met veel gevoel voor drama op zijn knieën zou vallen, zo verwacht het van Herring dat hij zich vol fysieke overgave in zijn songs smijt. Die verwachtingen werden ruimschoots ingelost. Herring beet zich vast in zijn rol van ‘lover of man and beast alike’, een zinsnede van John Fante die ons plots te binnen schoot, omdat de zanger bijwijlen zo’n rauwe dierlijkheid uitstraalde.
Dansvloer
Future Islands grabbelde gretig in de eightieston en laveerde tussen frivole synthdeuntjes, als golven over elkaar rollende bassen en… dat was het wel zo’n beetje. Hun beperkte instrumentarium bleek tegelijk een vloek en een zegen. Een zegen, omdat het hen niet belette om oerdegelijke songs te produceren. ‘Time on her side’ lonkte naar The Cure. In ‘Walking through that door’ waarde de geest van Joy Division dan weer rond. Een vloek, omdat de songs erg inwisselbaar bleken. Het ene baslijntje was nog niet uitgestorven of daar kwam het volgende al aan, dat precies klonk zoals het vorige. De aandacht van het publiek dwaalde daardoor af. Soms zette de band een song in waarvan de intro leek op die van hun grote hit, ‘Seasons (waiting on you)’, en steeg er verwachtingsvol gejuich op uit de zaal. Gejuich dat vervolgens snel uitstierf. Pijnlijk was dat. Toen het moment dan eindelijk daar was, sloeg ‘Seasons’ gelukkig wel in als een bom. Koppeltjes pakten elkaar eens goed vast, de dansvloer bleek geopend.
Future Islands is een band die mannen én vrouwen behaagt. De mannen naast ons verheugden zich op Herrings rauwe kreten en op de herkenbare newwave-bassen, hun vrouwen dansten uitgelaten op de melodieuze synths en grooves. Iedereen tevreden.
Future Islands * * *
Gezien op vrijdag 10 november in de AB, Brussel.
Deze recensie verscheen in De Standaard op maandag 13 november 2017.
