Josh Tillman sprak ironisch over ‘zijn oeuvre’, maar die spottende toon was nergens voor nodig.
‘De metafoor is dood, en sarcastisch mogen we ook al niet meer zijn.’ Josh Tillmans alter ego Father John Misty zei het al lachend, maar je voelde een zekere ongemakkelijkheid schuilgaan achter die uitspraak. Tillman nam de maatschappij zwaar op de korrel in zijn songs en deed dat vaak op sarcastische wijze. Het goedgunstige publiek begreep Tillmans zwarte humor uiteraard wel, maar met zijn bijtende sarcasme creëerde de voormalige drummer van Fleet Foxes soms een afstand. Gelukkig legde hij af en toe ook zijn ziel open en bloot op tafel, wat dan weer hartverwarmend was.
Niets nieuws onder de zon: al sinds doorbraakplaat I love you, honeybear verdeelt Father John Misty de gemoederen. Méént-ie het of lacht hij er weer mee? Ergens na de vierde song besloten we ons er het hoofd niet langer over te breken. Dat was namelijk ‘Ballad of the dying man’, over een man die op zijn sterfbed nog gauw zijn newsfeed checkt om te zien wat hij zal missen.
Americana
Father John Misty speelde een lange set van meer dan twintig songs. Zelf sprak hij – alweer – licht spottend over ‘zijn oeuvre’, maar dat ironische toontje had hij achterwege mogen laten. Met zijn recente album Pure comedy bouwde Tillman consequent voort op I love you, honeybear, en dat geheel smeedde hij tot een evenwichtige set. Een pianogedreven ‘Total entertainment forever’, het in de americana van Ryan Adams gedrenkte ‘Chateau lobby’ en het countrykabbelende ‘The memo’: het waren pareltjes van songs waarnaar geboeid geluisterd werd.
Wel fijn dat Tillman naar het einde toe steeds vaker op rockmodus overschakelde; zo kreeg zijn band de kans om de remmen los te laten en het gaspedaal in te duwen. Het uptempo ‘I’m writing a novel’ was schatplichtig aan CCR en in ‘Real love baby’ weerklonk een koortje dat lonkte naar de zonnige sixties-pop van Brian Wilson. Niet alles was dus kommer en kwel bij Father John, gelukkig maar.
Father John Misty * * *
Gezien op zondag 12 november in de AB, Brussel.
Deze recensie verscheen in De Standaard op dinsdag 14 november 2017.
