Een kinky suikerfee

Een vrouw, een gitaar en veel fluokleuren. St. Vincent bewaarde een mooi evenwicht tussen arty en poppy.

Wat hadden we veel ge­noteerd tijdens dit concert, zo leerde een eerste blik in ons notitieboekje achteraf. St. Vincent – roepnaam Annie Clark – zette een in fluokleuren ­gedrenkte popshow neer, en ze liet daarmee een resem indrukken na die we ons binnen een week misschien niet meer allemaal zullen herinneren, maar nu gelukkig nog even wel. Welaan dan: een impressie van de vele impressies.

St. Vincent AB
Foto: Koen Bauters

Clark verscheen aan de zijkant van het podium in een zuurstok­roze latex pakje – ze leek wel een kinky versie van de suikerfee uit De notenkraker – om te openen met ‘Marry me’. Daar stond ze in haar eentje, zonder band. Die soloaanpak werd haar onlangs in Londen niet door alle critici in dank afgenomen. Sommigen voelden zich zelfs bekocht. Gezeur, als u het ons vraagt. Want vanaf de eerste seconde palmde St. Vincent het podium in met haar frêle maar onontkoombare présence, haar stem vol zeggingskracht, en haar vele ­gitaren. Vervelen deed deze show allerminst, al contrasteerde het minimalistische eerste deel behoorlijk met het veel uitbundigere vervolg.

Knipoog

Na de climax in het hitsige ‘Birth in reverse’ volgden een kostuumwissel en de openingstrack van het nieuwe album. Het roze pakje werd ingeruild voor een zilverkleurig ruimtepak met bijbe­horende appelblauwzeegroene galahandschoenen: Madonna in de ­nineties meets Lady Gaga in de ­jaren 2000. Ook de muziek schoof een flink eind op richting popmuziek, hoewel Clarks pop veel persoonlijker en puurder klinkt dan die van voornoemde coryfeeën.

Er is een reden waarom St. Vincent de hitlijsten niet bestormt, en die heet eigenzinnigheid. Neem nu ‘Pills’, waarin Clark het onbeschroomd over zelfmedicatie en verslaving heeft maar tegelijk ook met een knipoog verwijst naar Destiny’s Childs ‘Bills’ (hé, zagen we daar op het grote scherm een Beyoncé-lookalike onder een felroze haardroger zitten?). In titelsong ‘Masseduction’ flirtte Clark volop met seksuele suggestie en ‘Los ­Ageless’ was een in plastic verpakte kritiek op de overdreven lichaamscultus in LA.

St. Vincent gaat geen onderwerp of taboe uit de weg. Meer nog, ze grijpt haar thema’s vast en creëert er haar eigen universum mee. ‘Bedankt om met mij mee te gaan op deze psychedelische trip’, richtte ze zich tot het publiek. Wel ja, een trip was het zeker. Soms was hij ­inderdaad psychedelisch, maar meestal vooral fascinerend. En ­gelukkig af en toe ook dansbaar: ‘Sugarboy’ joeg een heerlijk retrofuturistische groove de zaal in – denk Goldfrapps ‘Strict machine’. Het klonk, zoals ze dat in kringen van zestienjarigen zeggen (of dat vermoeden we althans), vet strak.

 

St. Vincent * * * *

Gezien op maandag 23 oktober in de AB, Brussel.

Deze recensie verscheen in De Standaard op woensdag 25 oktober.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like