Een levensnoodzakelijke plaat was dit duidelijk niet voor Dan Auerbach, maar ze draagt voor een keertje niét de Black Keys-stempel die zijn solowerk tot dusver steevast sierde. En dat alleen al maakt Waiting on a song het beluisteren waard.
Nog wat extra argumenten nodig? Het zijn er drie en ze heten Mark Knopfler, John Prine en Duane Eddy. Die laatste vond het twangy gitaargeluid zowat uit (u herkent ongetwijfeld zijn onsterfelijke instrumental ‘Rebel-’rouser’), de eerste behoeft geen introductie en de middelste, John Prine, werd onlangs door Rolling Stone de ‘Mark Twain of American songwriting’ genoemd – Prine was een sleutelfiguur in de seventies-folkscene, werd bewonderd door Dylan en vele anderen, en staat nog steeds te boek als een echte musician’s musician. Drie iconen op leeftijd dus, die mee hun stempel drukten op Waiting on a song. En dat is eraan te horen. De sixties en seventies zijn nooit ver weg op dit album, dat – hoewel boeiend – toch ook een tikje ongrijpbaar is.
Met de titeltrack had Auerbach niet misstaan op het podium van Woodstock; zo’n hoog flowerpowergehalte heeft dat nummer. Minstens even goedgeluimd klinkt ‘Shine on me’, dat zonder een zweem van ironie knipoogt naar de Dire Straits van ‘Twisting by the pool’. ‘Malibu man’ rukt zich dan weer opzichtig los van het folkrocksfeertje en grijpt resoluut naar Stax-soul, met fijne strijkers en een onweerstaanbaar refrein, én een vleugje T-Rex. En wat zou ‘King of a one horse town’ perfect gepast hebben op een plaat van Traveling Wilburys.
Net wanneer het ons begon te dagen dat Auerbach in zijn melodieuze countrypopsongs wel érg vaak naar het verleden verwijst, gooit hij het roer ergens halverwege de plaat om en hoorden we Beck doorschemeren in het eigentijdse ‘Cherrybomb’. Waiting on a song springt van weelderige Phil Spector-soul over introspectieve countryrock naar pientere powerpop. Vervelen doet de plaat nooit, en slechtgezind zult u er ook niet van worden. Mooie terrassoundtrack voor de zomer.
