Nigella blijft immer Nigella

Ha, Nigella is terug! Dat dachten wij, toen de BBC Nigella Lawsons nieuwe televisiereeks aankondigde.

De naïeveling in ons verheugde zich op iets geheel nieuws. De Nigella van vijftien jaar geleden zou intussen wel verveld zijn tot een hedendaagse, Instagramwaardige versie van die sensuele televisiekok van toen. Toch?

Nou, niet echt.

Verveld is de Britse foodcelebrity in zekere zin wel; de nieuwe Nigella in ‘At my table’ is zo’n vijftien kilo lichter. Al maakte ze in de eerste aflevering meteen duidelijk dat ze ons, kijkers, van niets een lightversie zou voorschotelen. (Behalve van haarzelf dan.)

Stonden in die openingsaflevering onder meer op het menu: gepocheerde eieren op zijn Turks (met volle yoghurt en chilivlokken), queen of pudding (met brioche, meringue en pruimenjam) en emergency brownies. Dat laatste zou je classic Nigella kunnen noemen: een lekkernij die er op elk moment van de dag wel ingaat – maar dan vooral laat op de avond.

Want wat had u gedacht? Die dekselse Nigella trippelde natuurlijk als vanouds de trap af in haar zijden kamerjas om snel-snel zo’n brownie in elkaar te flansen. En daar vervolgens met veel sensuele goesting haar hagelwitte tanden in te zetten.

Lawson dekte – eveneens als vanouds – de tafel voor gasten die vaagweg in beeld kwamen en de hele tijd kreetjes van verrukking slaakten over het eten dat so good en absolutely delicious is.

Ze dook ook haar voorraadkamer (wat is ‘pantry’ toch een veel mooier woord) in om een wafelijzer tevoorschijn te toveren. Het kan ook een mille-croquettes geweest zijn. Alleszins een keukentoestel dat ze ooit op een rommelmarkt op de kop wist te tikken, hoewel ze het eigenlijk niet nodig had.

Die kerstverlichting die ze in haar keuken had opgehangen: dat was in feite het enige dat niét als vanouds was.

Nigella Lawson is een instituut. Een merk, ook. Het valt best te begrijpen dat ze in ‘At my table’ trouw blijft aan het beeld dat ze nu al bijna twintig jaar van zichzelf ophangt; namelijk dat van de zelfstandige, drukbezette vrouw die met passie kookt, houdt van eenvoudig eten, zich laat inspireren door de wereldkeuken, niet kan weerstaan aan keukengadgets die ze niet nodig heeft en elke avond (zo lijkt het wel) vrienden ontvangt aan haar lange houten eettafel.

Dat beeld is anno 2018 achterhaald. ‘At my table’ dist een verhaaltje op dat frisheid mist en de concurrentie met de overvloed aan foodinspiratie op Instagram niet aankan. Nigella mist authenticiteit. Ze wil ons doen geloven dat ze ook maar een mens is met weinig tijd om uitgebreid te koken en de occasionele vieze goesting om middernacht, maar intussen zit ze wel perfect opgemaakt in een zijden kamerjas van die midnight snack te smikkelen. (Hoe is het trouwens mogelijk dat ze geen spatje verouderd lijkt ten opzichte van twintig jaar geleden?) En dan zwijgen we nog over de soundtrack vol pornosaxofoon en liftdeuntjes, die straight outta 1986 lijkt te komen.

En toch hééft het tegelijkertijd ook iets, die sensuele gekunsteldheid van haar. Zeker in deze donkere dagen voor kerst, waarop de straten er grijs en troosteloos bij liggen, vindt een mens troost in de guitige glimlach van Nigella, haar schaamteloos caramelrijke puddings en brownies, en haar kerstverlichting. Ook al hangt die er in haar keuken het hele jaar door.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like