Zeg Lief, terwijl gij aan het werk waart in Tomorrowland –
– Iémand moet dat doen, Floor.
Jaja, dat snap ik. Maar terwijl gij dus aandachtig naar Jos Vegas en Like Jos zat te luisteren in uw klankcabien, heb ik wat series zitten bingewatchen.
– Dat mag. Ook zonder mij. Liefst zonder mij zelfs, want wat gij allemaal per se wilt bekijken …
Soms valt er al eens iets tegen, ja. Zoals het vijfde seizoen van True blood. Of dat vehikel van een The leftovers – dat was gewoon een zwak doorslagje van Les revenants. Dat doet me dan weer denken aan –
– Kom maar gewoon ter zake: wat hebt ge deze keer bekeken?
Eerst heb ik Unbreakable Kimmy Schmidt erdoor gejaagd. Daarna ben ik aan het tweede seizoen van Masters of sex begonnen.
– En?
Goed. Masters of sex werd me hier en daar wat te psychologisch, maar het blijft heerlijk om die kleren, die huizen, die auto’s en die kapsels zo traag te zien voorbijkomen. Unbreakable Kimmy Schmidt, dat zou niks voor u geweest zijn. Maar ik hield er van. Een tikje gestoord soms, maar heel vaak heel grappig. Goed gelachen met Jane Krakowski ook. Tevens kan ik vanaf nu nooit nog een pinot noir drinken zonder aan Titus te denken. Titus is de beste vriend van Kimmy, hij is homo en hij is zwart.
– Good times dus voor u, ik hoor het al.
Mja … niet altijd. Ik heb namelijk ook naar Marina gekeken. Die film stond al zo lang op de digicorder …
– En? Snapt ge nu waarom ik hem niet wou zien?
Ja. Hij is … niet goed.
– Komaan Floor, niet te diplomatisch.
Oké dan. Ik vond hem nogal sucken, eerlijk gezegd. Vooruit, zeg het maar.
– Told ‘ya so.
Weet ge wat ik nog het beste vond aan die hele film? De cameo van Rocco Granata zelf, als de Brusselse accordeonverkoper.
– Stijn Coninx: his days are over.
Ik vrees dat ge gelijk hebt, Lief.
– Ik heb altijd –
Tuttut! Allez ja, toch dikwijls.
