Zaterdagavond, 20u48. Het Lief en ik ploffen in de zetel na een dagje werken (hij) / shoppen (ik). Hij heeft zojuist een Thaise groentencurry klaargemaakt voor ons tweeën. We nemen ons derde glas wijn van de avond en het kaske van de televisie erbij.
‘Moet ge nu eens iets weten, Floor?’
– ‘Gij hebt nog een aflevering van Top Gear staan die ge dringend wilt bekijken? Goed hoor, ik lees dan nog wel wat verd-‘
‘Neen! Het is iets veel beters.’
– ‘Nu maakt ge me wel érg curieus, Lief.’
‘Alle afleveringen van Postbus X staan sinds kort online.’
– ‘O, écht?! Postbus X, begot. Met Jessie, en Pol, en -‘
‘Mevrouw Pluym, en Felix Haantjes!’
– ‘Ik hoor het al, gij zijt minstens zo enthousiast als ik. Zullen we … -‘
‘Meteen een aflevering bekijken? Ik dacht het wel, ja.’
Zo kwam het dat Het Lief en ik twee afleveringen van Postbus X bekeken, ‘De zwarte weduwe’ en ‘De witte wreker’ getiteld. Die zwarte weduwe, dat bleek de actrice Lulu Aertgeerts te zijn – heden ten dage een leading musical-lady aan het Brusselse conservatorium. De witte wreker een acteur die Jaak Vissenaken heette. Pol en Jessie persten destijds (meer bepaald van 1988 tot 1994) zonder verpinken woorden als ‘snorfiets’ en ‘akkerdjie’ uit hun strot. Jessie, dat was Veerle Eyckermans a.k.a. de Moeder van de Duivel. En Loes Van den Heuvel was toen nog niet Carmen Waterslaegers.
Rest ons dus nog de vraag: wie bezorgt Paul Ricour een comeback zoals die van Lea Couzin in Callboys?
