Plannen met de Plantijn

“Het was een aanfluiting”, verzuchtte ik achteraf tegen De Verloofde. Hij had niet anders verwacht, zei hij.

Eén lange tafel, met daarop de plannen voor de heraanleg van de Plantin en Moretuslei. Een stuk of drie aanspreekmensen. Ze droegen een badge. Ik kreeg de kans niet om hun namen en functietitels te ontcijferen.

Iedereen had vragen. Ik ook.

Hoe zat het met extra oversteekplaatsen voor voetgangers? En voor fietsers? Wordt de straatverlichting ook aangepast? (Die straatlampen schijnen nu namelijk op storende wijze bij ons binnen.) Wat met parkeerplaatsen? Meer zichtbaarheid op de kruispunten? De voorsorteervakken?

De meneer met de badge wist niet alles. Ze waren er nog mee bezig, zei hij. Het was allemaal nog niet definitief.

De mevrouw met de badge gaf al een antwoord nog voor ik mijn vraag had gesteld. Het moet allemaal snel gaan vanaf nu, zei ze. Of er na dit infomoment nog rekening zal worden gehouden met onze feedback? Dat kon ze niet garanderen.

Waarom zijn we hier dan, vroeg ik me af. Maar ik knikte beleefd naar de mevrouw met de badge en zei dat ik het begrepen had.

Ik had begrepen dat wij geen – of slechts halve – antwoorden zouden krijgen op onze vragen. Dat de meneer met de badge in zijn bewoordingen veel mitsen en maren gebruikte, die het gebrek aan visie op mobiliteit pijnlijk duidelijk maakten. Dat wij, burgers en bewoners van de Plantin en Moretuslei, maar moesten aanvaarden wat hier voor ons lag op die ene, miezerige tafel: blijkbaar-nog-niet-definitieve plannen, die weinig oplossingen bieden voor de pijnpunten van de Plantin en Moretuslei.

Vanaf volgende week kunt u de plannen raadplegen op de website, zei de mevrouw met de badge nog. Allee, normaal gezien toch, want ja, een verlengd weekend en u weet hoe dat gaat hè, voegde ze eraan toe.

Ik weet eerlijk gezegd niet hoe dat gaat. In mijn wereld hadden die plannen al lang voor dit infomoment op die website moeten staan, zodat wij ons wat meer gedetailleerd hadden kunnen voorbereiden dan met de ene, miezerige foldertje in A5-formaat dat wij in de brievenbus hebben gekregen.

Er stond een grijze meneer aan mevrouw met de badge haar mouw te trekken. Hij droeg een bordeauxrode blazer en chique Italiaanse schoenen. U moet eens even mee komen kijken, zei hij.

De mevrouw met de badge kon nog net een zucht onderdrukken.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like