“Hier sè, den Daan! Amaai, zo chic vandaag?”
Mijn favoriete buschauffeur op lijn 32, van Berchem-station naar Edegem-Industrie, is een vrouw. Ik ken haar naam niet, zij de mijne ook niet. Maar we wensen elkaar elke ochtend vriendelijk een goeiemorgen toe. Correctie: zij wenst élke opstappende passagier vriendelijk een goeiemorgen toe. Soms krijgt ze een goeiemorgen terug, soms niet. Erna wordt er niet minder goedgemutst om. (Zo ziet ze er namelijk uit: als een eerlijke, betrouwbare Erna. Een moederfiguur.)
Vaak blijft er iemand naast haar chauffeurshokje staan om een praatje te maken. Meestal een scholier.
Daan droeg die ochtend een smalle das, een wit hemd en een rugzak. “Examen Nederlands”, legde hij uit toen Erna haar bewondering voor zijn chique outfit uitte. “Onze leraar verwacht formele kledij. Die van fysica trouwens ook, dus overmorgen doe ik een bow tie aan, denk ik.”
Dat kende Erna niet.
“Een bow tie is een vlinderdasje”, verklaarde Daan.
Of hij er vertrouwen in had, vroeg Erna nog.
“Ik ben van BSO naar TSO gegaan; studeren kost me moeite. Maar zenuwen? Neen, die heb ik niet.”
Duidelijk in zijn element, die Daan. De omgekeerde beweging maken in het watervalsysteem dat ons onderwijs toch vaak is: faut le faire.
