“Wist ge dat er een kras zit op het linkervoorlicht van de Audi, Floor? Er moet een steentje of zoiets op ingeslagen zijn toen ik gisterochtend naar het werk reed. Ik zag het pas toen ik aankwam, en ik heb meteen naar de verzekering …”
Blah, blah, blah. In mijn hoofd gonzen alleen maar wat losse woorden na. Audi, steentje, verzekering. Pff. Gedoe.
Het is te vroeg voor gedoe.
– “Hmm. Ja, schat. Wat? O ja, ik heb u wel gehoord daarnet. Maar ik was tegelijkertijd m’n tanden aan het poetsen. Het is zeven uur ‘s morgens, for your information.”
Oei. Dat laatste had ik niet zo giftig bedoeld als het eruit kwam.
“Zeg madam. Sorry dat ik u even stoor met wat Dingen des Levens, hoor. Ik heb daar niet om gevraagd, hè. Die dingen gebeuren gewoon. En ge moet ze dan zo snel mogelijk oplossen.”
Hij had overschot van gelijk. Het Lief heeft wel vaker overschot van gelijk. (Vaker dan ik wil toegeven, in ieder geval.)
– “Hmm. Maar ge weet toch dat ik op dit uur van de dag nooit aanspreekbaar ben? Ge komt daar ‘s ochtends – wat zeg ik, in het holst van de nacht is een betere omschrijving – mee af en verwacht dan van mij een deftig antwoord? Not going to happen, my friend.”
Oeps. Ook dát kwam er wat giftiger uit dan bedoeld.
“O ja. Da’s waar ook. Voor madam haar ochtendhumeur moet alles en iedereen wijken. Awel, salut dan! Ik hoop dat ge tegen vanavond weer bij uw zinnen gekomen zijt.”
Hij meende het. Maakte aanstalten om de deur uit te gaan en écht te vertrekken. Dat kon ik niet laten gebeuren. Neem nooit ofte nooit in ruzie afscheid van elkaar: het is een gouden regel waaraan ik te allen tijde probeer te voldoen.
– “Sorrysorrysorry schat. Ik liet me even gaan. Ge hebt gelijk. Ge hebt gij altijd overschot van gelijk. We lossen het op. Maar nu eerst een afscheidskus, voordat ge weggaat.”
Zo namen wij toch nog in vrede afscheid van elkaar. En zetten de oplossingsmodus in gang. Om zeven uur ‘s avonds ging dat al een stuk beter.
