Die zatermiddag zat ik koffie te drinken met De Mama. En De Mama en ik, wij willen altijd van mekaar weten wat we zoal aan het lezen zijn.
“De laatste tijd lees ik voor het slapengaan weleens een stukje van Carmiggelt”, vertrouwde ik haar toe. “Ooit eens in de kringwinkel gekocht, die bundels van hem. Aan vijftig cent het stuk.”
– “Ochot, Carmiggelt. Die heb ik jaren geleden nog vaak in mijn lessen behandeld. Wanneer ik ‘het cursiefje’ moest uitleggen, volgens het handboek.”
“Dat genre bestaat niet meer, hè? Ik kan geen enkele hedendaagse columnist opnoemen die zo badinerend schrijft als Carmiggelt. Gij?”
– “…” (denkt na)
“Of wacht, misschien toch wel. In dS Weekblad staat altijd … ”
– (onderbreekt) “… Jaja, links naast Bernard Dewulf. Bedoelt ge die?”
“Ja! A.L. Snijders, heet hij. En hij schrijft Zeer Korte Verhalen. Die lees ik graag. Maar vertel eens, wat leest gij tegenwoordig?”
– “Griet Op De Beeck.”
“O, als ge dat uit hebt, wil ik het weleens lenen.”
– “Dat gaat niks voor u zijn, Floor.”
“Hm. Daar was ik al bang voor.”
