“Rip glances at me and says, ‘Jesus, dude. You look real bad. What’s wrong? Want some coke?”
Ergens op de laatste pagina’s van ‘Less than zero’ laat Bret Easton Ellis het hoofdpersonage Clay dit vertellen. Over Rip weet ik op dat moment nog steeds zo goed als niets. Behalve dan dat hij, net als alle andere vrienden van Clay, coke dealt en feestjes afschuimt die de rijkeluiskinderen van de filmwereld in L.A. organiseren in de villa’s van hun ouders.
Opmerkelijk is dat: geen enkel personage in dit boek echt wordt uitgediept. Zelfs de gevoelswereld van Clay blijft erg vlak, hoewel hij op bepaalde momenten – een twaalfjarig meisje wordt voor zijn ogen verkracht door zijn vrienden; hij kijkt toe hoe zijn dealer gedwongen wordt zichzelf te prostitueren; in een nachtclub wordt hij door zijn vrienden meegetroond naar een achterafsteegje waar ze zich collectief vergapen aan een drugsdode (“He O.D.’d, I guess” luidt het laconieke commentaar ter plaatse) – toch op zijn morele principes botst, al duurt het lang vooraleer hij tegen een van zijn dealer-vrienden durft te zeggen: “Dude, this just … doesn’t seem right.”
Maar dat is niet erg. Het nihilisme druipt van de bladzijden. De zinnen zijn uitgepuurd, korter dan kort en tegelijkertijd zo veelzeggend. Daar hou ik wel van. Sommige expliciete scènes lieten de rillingen over mijn rug lopen, en daarom geloof ik dat ik me maar beter niet waag aan Easton Ellis’ bekendste werk ‘American Psycho’.
Ik kan me dus wel vinden in wat Michiko Kakutani, de gevreesde literatuurcritica van de New York Times, destijds over ‘Less than zero’ schreef: “This is the most disturbing novel I’ve read in a long time.”
En mocht u zich afvragen waarom ik nu pas een bestseller uit het jaar 1985 ter hand neem: 2014 moet het jaar worden waarin ik mijn achterstand qua literatuurklassiekers inhaal. Met een lichte voorkeur voor de Amerikaanse. Coming up next: J.D. Salinger. Ik geloof dat ik maar eens begin met ‘The Catcher in the Rye’.
